Een schreeuw naar de overkant,
maar de stilte snijd en verbrokkeld
Alleen de scharenvrouw vangt
mijn roep

Zij schaart zich onder het zwart
en slijpt haar scharenvingers
scherp opzij
Puntige ogen speuren
van wat is en komen gaat

Met haar scharen knipt zij
mijn vrijheid proevend
de navelstreng door
het moeten worden
de beste te zijn, de rest van de kudde

Scharenvrouw onder zwart
slijpt haar scharenvingers scherp opzij
ze is niet alleen van mij
meer van alle tijden, van alle vrouwen